DAHA DÜN GİBİ....

Koştura koştura iş yaparken aynaya takıldı gözlerim, aynadan bana bakan kadın kimdi? Ben, kendim dediğim ben kaç yaşındaki halimdi? Aynadaki aksimle, içindeki ben arasında kaç yaş fark vardı. İçimdeki benin yaşı yok..aynadaki ben, yani bana bakan insanların gördüğü ben olgun yaşta bir kadın... o kadın bir dolu şey yaşamış... Okumuş, çalışmış, evlenmiş, çocuğu olmuş, ayrılmış, emekli olmuş, çocuğu büyümüş...ama içimdeki ben tüm bunları bir filmin kareleri gibi gülümseyerek hatırlıyor. Kare-kare, an-an...., kısa kısa... Yirmi üç yıl çalışan o kadın, bense şimdi onun parasını yiyorum.. Şu fotoğraf sanki dün çekilmiş gibi, sanki kızım , kedisi Pamukla oyun oynuyor..oysa bu anın üzerinden neredeyse yirmibeş yıl geçmiş... nereye birikmiş bu geçenler...nereye gitmiş bu yaşananlar?
Rahmetli anneanneciğim, kendi apartmanlarında oturan saçı sakalı ağarmış bir komşusundan bahsederken amca diye hitabettiğinde çok gülerdik, anneannem seksenlerindeydi o amca ise ancak altmış yaşlarında...Televizyonda Sinan Çetin'i gördüğünde de benim ihtiyar çıktı derdi, biz yine kendimizi tutamaz gülerdik. Oysa anneannemin içindeki "Benin" de yaşı yoktu ki... Artık onun hissettiklerini çok daha iyi anlıyorum. Ya da sokaklarda yaşlanmış, buruşmuş ama kırmızı rujunu sürmüş,canlı renkli kıyafetleri ile gezen bana yaşlı görünen insanları...Demek ki anlamak için yaşamak gerekiyor, tecrübe böyle bir şey... Demek ki kaç yaşında olursa olsun insanlar öte aleme gideceğini anladığında daha yaşamak istiyor,eee daha hiç bir şey yaşamamış ki... o yaşadıkları mı? Anlar...yalnızca anlar...