Yaşamlarımızda önceliklerimiz zaman zaman değişir. Bir zamanlar bizim için çook önemli şeyler, gün gelir yerini başka şeylere bırakır. Bir zamanlar bizim için vazgeçilmez insanlar gün gelir hayatımızdan çıkarlar, ya da çıkartılırlar. Onların kim olduklarını unutmayız elbet ama öncelik sırası değişmiştir. Yaşamdaki en önemli vasıflarımızdan birisi insan oluşumuzdur. İnsan olduğumuzu, kim olduğumuzu hiç unutmamız gerekir. İnsan olmakla,aşkla,vefa ile ilgili çok güzel bir öyküyü paylaşmak istedim;
Yaşlı bir bey, sabah erken evinden çıkmış, yolda ilerlerken, bir bisikletlinin çarpmasıyla yere yuvarlanmış ve hafif yaralanmış.
Yaşlı bey huzursuzlanmış; "acelesi olduğunu, röntgen istemediğini" söylemiş. Hemşireler merakla acelesinin nedenini sormuşlar.
-"Eşim huzur evinde kalıyor. Her sabah birlikte kahvaltı etmeye giderim, gecikmek istemiyorum" demiş.
-"Eşinize haber iletir gecikeceğinizi söyleriz" deyince.
Yaşlı adam üzgün bir ifade ile
-"Ne yazık ki karım Alzheimer hastası hiç bir şey anlamıyor, hatta benim kim olduğumu dahi bilmiyor" demiş.
Hemşireler hayretle
-"Madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor neden her gün onunla kahvaltı yapmak için koşuşturuyorsunuz?" diye sormuşlar.
Adam buruk bir sesle
-"Ama ben onun kim olduğunu biliyorum" demiş.
Güzel dost;
YanıtlaSilDuyarlı insanların var olduğunu hikayelerde bile okuyup görmek ne güzel.İnsan olma yolculuğumuzda ne zaman kendimizden çok yanımızdakini çevremizdekini düşünüp hissedip anlayacağız işte belki o zaman "BİZ İNSANIZ" diyebileceğiz.Yoksa insan kalıbında gezinip hep bana diyenlerin ne kadar insan olduğu tartışılır.Sevgilerimle.
Can sufim,
YanıtlaSilBöyle insanlar var evet ve insan olmanın erdemini hatırlatıyorlar bize.
Kucak dolusu sevgilerimle...